Goedemorgen. Ik type deze nieuwsbrief in een NY-style café. Picture this: zichtbare baksteen, gegoten vloer met geknoopte tapijten, bruinleren feautuils, planten en hier en daar wat industriële knipogen. Je kan dit interieur tegenkomen van Bali tot Istanbul - dit is uiteraard de schuld van het algoritme en Instagram zo betoogd dit stuk van de Guardian. Ik voorspel dat als we over 15 jaar terugkijken er een generatie komt die deze millennial coffeeshop esthetiek weer helemaal gaat omarmen. Een goed moment om het eens te hebben over een ander fenomeen wat net zo gekoppeld is aan mijn generatie: het fenomeen coach.
We beginnen even met mijn favoriete tweets (rip Twitter):
Vooral in de hogeropgeleide regionen loopt het over van carrièreswitches naar coach (of sjamaan). Van een burn-out naar een burnout coach, slaapcoach, plantmedicijnjourneycoach en de standaard carrière en businesscoach. Het is vooral amusant als je iemand ziet die nog niet zou vertrouwen met de zorg van een wandelende tak ineens het idee heeft opgevat dat hij of zij levens kan redden met diens adviezen.
Dit is uiteraard gechargeerd en ook de toon van veel opiniestukken en ‘nuchtere’ mensen die stellen dat vroeger men het prima redde zonder al die coaches. Dit vind ik een nogal luie analyse die voorbijgaat aan de reden achter deze vraag. Want waarom gaan we nu eigenlijk massaal aan de coach? Ik denk dat er een aantal redenen zijn:
Verwachtingen en maakbaarheid. We hebben hoge verwachtingen van het leven en we leggen onszelf veel druk op. Ik denk dat dit zowel een voordeel als een nadeel is. Het idee dat het leven maakbaar is en als het je niet lukt jij verliezer bent, is bijzonder schadelijk. Coaches die dan ook alles reduceren tot mindset terwijl ze onderhouden worden door hun partner zijn hier een ergelijke uiting van. Aan de positieve kant betekent dit dat veel mensen zich niet langer bij dingen neerleggen. Er zijn zoveel mogelijkheden: mensen accepteren (chronische) pijn, slapeloosheid, een deprimerende baan of andere zaken niet zomaar. De vraag blijft natuurlijk wel voor wie dit beschikbaar is, wie heeft er tijd/ruimte en geld om dit aan te pakken en krijg je dan ook gepaste hulp.
Kennis en support. Vroeger lag je baan en je leven al besloten vanaf jonge leeftijd. Je ging doen wat je ouders deden en wijkte daar hoogstens in af in de hoeveelheid kinderen. Zij droegen de benodigde kennis over en je ging ergens jong in de leer om de scholing af te maken. Naast je familie had je een uitgebreider netwerk wat gelieerd was aan je geloof. Voor spirituele ondersteuning had je de pastoor of priester waarbij je terecht kon met vragen, twijfels en crises. Ook zorgde dat gemeenschappelijk netwerk voor baanconnecties en faciliteerde het relaties. Van wieg tot graf was er ondersteuning en sturing geregeld. Voor de overige spirituele noden waren er altijd nog kaartenlezers en lokale waarzeggers. Tegenwoordig is de maatschappij ingericht op het individu en moet je zelf je ondersteuning organiseren. Daarnaast zijn we ontzettend druk en is veel informele zorg uitgekleed. Het is niet meer dan logisch dat dit nu als dienst wordt aangeboden en daar ook een prijskaartje aan is gekoppeld. Het feit dat veel vrouwen dit werk doen en dat mensen daar dan lacherig over doen of verwachten dat ze dit gratis verrichten is absoluut geen toeval.
Complexiteit. Je plek in de wereld was duidelijk for better or for worse. Een dubbeltje wordt nooit een kwartje was niet voor niets een gezegde. Het was niet de bedoeling dat jij je ging verzetten tegen het plan van de Heer. Tegenwoordig is dit geen taboe en is er keuzevrijheid. Een hoop mensen hebben niet het toeval dat ze in de familie of op hun werk de gepaste ondersteuning hebben. We kunnen zoveel leren via het internet of boeken en we leven in de golden age van persoonlijke ontwikkeling. Je ouders hoeven geen ondernemer te zijn om kennis op te doen over ondernemen, leiderschapsvaardigheden kun je trainen en je bent niet afhankelijk voor je directe omgeving in je levenskeuzes. Dit maakt het ook lastig want niet iedereen in je omgeving zal deze keuzes begrijpen of automatisch toejuigen.
Coaching beantwoord dus aan wat deze maatschappij van ons vraagt en heeft, zoals alles, zijn voor- en nadelen. Er zijn ondertussen zoveel coaches dat het kiezen ervan al een dagtaak is. Mijn persoonlijk red flags voor coaches zijn: gericht op snel geld verdienen, coachen op alle onderwerpen, richten de verkoop heel erg op lifestyle, onderbetalen medewerkers, werken enkel vanuit hun eigen ervaring (of Bali) en doen veel pseudo-wetenschappelijke claims rondom gezondheid.
Wat mist in de luie analyses is de maatschappelijke zaken waarvan we nu verwachten dat iedereen dat als individu oplost. Ik hoop dat we de komende jaren de maakbaarheid wat loslaten en net zo investeren in gemeenschap als in onszelf. Zo voorkomen we navelstaren en kunnen we nieuwe problemen voorkomen. Er zijn veel zaken die we beter op institutioneel niveau kunnen oplossen. Denk hierbij aan goede scholing, toegang tot goede zorg, mentale zorg en ondersteuning, ouders en verzorgers. Persoonlijk heb ik veel aan coaching (en therapie) gehad maar daarbij was het wel cruciaal om een goede klik te hebben en een realistische verwachting van wat je kan bereiken. Je hebt er alleen wat aan als je zelf gecommitteert bent en je coach goed aansluit bij jouw vraag en werkwijze.
Wat is jouw ervaring met coaches? Heb jij ook een red flag of juist een aanbeveling? Laat het me weten!
Korte Amerika Update:
Deadline voor Columbia Summer Courses is 4 maart dus ik ben druk met de application!
Ik ga met mijn familie eind augustus naar Vancouver dus alle Vancouver en Vancouver Island tips zijn welkom.