Op mijn basisschool had je grofweg de scheiding tussen de horsegirls en de dolfijnengirls. De horsegirls waren er in de meerderheid en het gesprek ging altijd over verzorgpony’s en wat daar wel niet bij kwam kijken. Mijn kamer had lichtblauw behang, dolfijnenplaatjes als rand en gedecoreerd met… je verwacht het niet. Dolfijnenbeeldjes van glas, steen en weet ik veel wat nog meer. Als er maar een dolfijn op stond. Als archeologen uit de toekomst in mijn kamer waren beland, hadden ze vast gedacht dat dit een tempel was gewijd aan een maritieme dierengod.
Ondertussen had de tweeling in mijn klas een pony gekregen voor Sinterklaas. Hij heette Kees en was een soort grijs/gestipt en hield van ‘crossen’. De eerste en enige keer dat ik op Kees heb gezeten was in een achtertuin toen ik 8/9 jaar was. Ik zat nog niet of hij besloot er vandoor te gaan. Deze route trok door de fruitboomgaard en had geen rekening gehouden met mij als passagier. Ik eindigde op de grond en daarbij eindigde ook mijn rijcarrière tot dan toe.
Sinds 2 jaar volgt mijn moeder paardrijles. Dit idee begon met een crematie van een dappere vrouw. Mijn tante’s moeder was haar man verloren en besloot om terug te gaan naar de universiteit op haar 50e. Ze werd archeoloog en begeleidde vele studiereizen naar Jordanië. Ook begon ze op haar 60e met paardrijden bij een lokale manege en was ze vrijwilliger voor de dagbesteding aldaar. Ze reed totdat de kanker daar een einde aan kwam maken. Gelukkig leeft haar avontuurlijkheid door in haar dochter en kleindochter. Mijn oom, tante en nichtje die emigreerden naar Canada.
Ze inspireerde ook mijn moeder die een bodyprotector kocht en zich aanmeldde bij de lokale manege voor privéles. Zeker niet zonder angst. Toch trok ze haar laarzen, cap en bodyprotector aan en zadelde op. And she loves it.
Er is kracht in mensen dingen zien doen terwijl ze bang zijn. Ik heb nooit zo geloofd in niet bang zijn. Bang en angstig zijn is vaak een hele rationele reactie op wat er gebeurd, je lichaam en je brein willen je graag beschermen tegen mogelijke risico’s. Zonder dat overlevingsinstinct zou het snel met ons gebeurd zijn. Dat betekent niet dat de angst het voor het zeggen heeft. Hij mag meerijden maar niet aan het stuur zitten om er even een mooie therapeutenmetafoor bij te halen. Mijn moeders angst bleek niet onterecht en ze is al twee keer van haar paard gegooid. In het rulle zand van de bak checken we even of er niets gebroken of gekneusd is. Dan stijgt ze weer op. En als dat niet het leven is in een notendop.
Ik heb deze week veel nagedacht over rouw en wat het inspireert, waarom het belangrijk is ook al doet het pijn. Rouw kan je dichter brengen op het leven als je het toestaat. Dapper zijn is aanstekelijk. Had Navalny het zo lang overleefd in het Russische strafkamp als hij niet wist hoeveel mensen van zijn moed afhankelijk waren. Mensen riskeerden deze week arrestatie en geweld om in het openbaar te rouwen om deze man met een simpele droom van een ander Rusland. Een gevaarlijke droom in een land waar zelfs je gedachten niet veilig zijn. Rouw is politiek en rouw is leven. Rouw vraagt je altijd hoe je wil leven, want de enige zekerheid is dat het straks voorbij. De collectieve rouw voor de genocide op het Palestijnse volk is daarom ook niet te onderschatten.
Dit is ook een herinnering dat rouwen een privilege is. Ik word niet gebombardeerd, bedreigd of anderszins beperkt. Ik ben dankbaar dat ik deze week (en daarna) kan rouwen om een moedig mens.
Ongeveer elk slecht ding wat je kan overkomen was hem en zijn gezin overkomen: kanker, faillissement, verslaving, psychische problemen etc. Toch was hij ondanks alles voornamelijk opgewekt en altijd klaar voor een bakkie met veel suiker, chocoladebol en de laatste dorpsroddels. Geen gene of schaamte maar een bulderlach en ‘Hey Roxie’ met een Amsterdams accent.
Lieve René, ik hoop dat er ESPN live is in het hiernamaals en Ajax weer serieus gaat voetballen. Ik mis je nu al.
Volgende week weer tips en een NY update!
Ja dat was een mooi en dapper mens onze René. Een boefie ook, maar wel een met een prachtig hart en de nodige Amsterdamse humor. Sterkte lieverd, leer ook van de rouw om deze bijzondere kanjer.