Ongeacht of ik fan ben, kijk ik bijna elke muziekdocumentaire die zich aandient. Ik hou van muziekdocumentaires om de volgende redenen. Je hebt een goede hoofdpersoon of hoofdpersonen want anders waren ze sowieso niet beroemd geworden. Daarnaast zijn de standaardthema’s meestal: het creatieve proces, psychologie van beroemdheid en een goede hoeveelheid sex, drugs en oplichting door platenmaatschappijen/managers.
Daarnaast bevatten muziekdocu’s de beste culturele geschiedenis. Het is geen saai of formeel verhaal maar laat goed zien waarom resoneert muziek of een artiest op dat moment en bij wie? Je krijgt niet enkel de politieke feiten en gebeurtenissen maar raakt aan de zeitgeist (uiteraard hebben de Duitsers hier een ‘wel te vertalen maar niet helemaal’ woord voor). De tijdsgeest raakt aan iets emotioneels, iets wat in de onderstroom speelt en niet alleen het verhaal van de elite. Wie weet de emotionele snaar te raken en wat is meer de populaire smaak dan ‘popmuziek’?
In de late jaren ‘80 Thatcher Engeland was dat Wham!, het muzikale duo bestaande uit Andrew Ridgely en Georgios Panagiotou (artiestennaam: George Michael). De documentaire Wham! staat op Netflix en is een absolute aanrader. Andrew en Yog zijn jeugdvrienden sinds Andrew de zijn nieuwe bebrilde en sociaal ongemakkelijke klasgenoot onder zijn hoede neemt. Met jeugdige overmoed, een goed gevoel voor de zeitgeist en een toevallig optreden voor Top of the Pops betekend het gedroomde succes. Al blijkt dat succes voor de homoseksuele George een nog grotere kooi dan de suffe buitenwijk en het conservatieve gezin waarin hij opgroeit. De vriendschap en de affectie die Andrew and Yog voor elkaar hebben is het hart van docu. De humor en simpelweg fun die ze met elkaar maken is besmettelijk en je snapt helemaal waarom ze de (tiener) idolen van die tijd zijn.
“The only thing I ever wanted to do from the age of 14 was to be in a band with George”
Weinigen van ons zullen op de basisschool zitten met de persoon met wie we de wereld kunnen veroveren. Iemand die ons en onze dromen ziet en die perfect aansluit als partner op onze eigen kwaliteiten. Een van mijn favoriete denkers, de Amerikaanse sociologie professor Tressie McMillan Cottom, legt uit waarom het belangrijkste is om toch maar te beginnen.
‘You can’t find a tribe of people until you are the person you are supposed to be. The scary thing of being a creative person. You have to make it, whatever ‘it’ is. Your art, your product, your vision. You got to make it before other people can believe in it.’
- Tressie McMillan Cottom
Het zal je verbazen maar alle toffe projecten die ik heb ondernomen/opgezet kwamen niet bij mij aankloppen. Overal heb ik tot nu toe zelf de eerste stap gezet en mensen benaderd of iets gepitched. Een boekenclub oprichten, meedoen aan de Bovengrondse straatnamenactie, een feministische organisatie (FEL) starten, een demonstratie op de Dam organiseren in 2 weken met Azadi-collectief etc. Ondanks genoeg bewijs (en wat therapie) is er nog steeds zo’n stemmetje in mijn hoofd wat bij elk nieuw initiatief even moet vragen: ‘wie zit er nu op jou te wachten?’. Maar om Liang de Beer te quoten: ‘Je moet jezelf niet afwijzen voordat iemand dat kan doen!’ Daarom lees je nu de tweede nieuwsbrief van het project ‘Naar New York’. Dank dat je mee wil op avontuur. Tot volgende week!
New York gerelateerde tips:
-Op 30 augustus organiseer ik de Feministische Bieb boekenclub in Den Haag. Het boek Citroeninkt is door New York correspondent voor de Volkskrant, Maral Noshad Sharifi geschreven. Je kan je nog aanmelden!
-Mijn favoriete New Yorker artikel deze week: The Protests Inside Iran Girls Schools door Azadeh Moaveni. Over de kracht van de protesten door de schoolmeisjes in Iran tegen het regime van de Islamitische Republiek Iran.
-Laat me weten wat jou favoriete muziekdocu is!
"You got to make it before other people can believe in it!" dit wil ik in mijn brein 'ingrained' krijgen en ik moet vaker muziek docus gaan kijken want Wham! was fantastisch.