#22 Making it a big thing
Leven in de tussentijd (ft. diverse honden)
Deze editie van de nieuwsbrief heeft even op zich laten wachten, en vermoedelijk is mijn straf dat ik nu binnen zit te typen in plaats van buiten te flaneren in de zon. De reis naar NYC begint steeds meer vorm te krijgen, en helaas betekent dat vooral een enorme stapel saaie klusjes die alle levensenergie uit je zuigen. Een selectie: het regelen van een passende reisverzekering, zodat ik niet vastzit in Amerika met een gebroken been en een schuld van 3 miljoen. Ook moet ik een simkaart regelen, zodat ik een Amerikaans nummer heb en data heb, zodat ik niet, zoals de vorige keer, van Dunkin’ Donuts naar Starbucks hoef te rennen om te parasiteren op hun gratis Wi-Fi. Overigens heb ik destijds wel ontdekt dat bij Dunkin’ Donuts de Wi-Fi ook na sluitingstijd nog aanstaat, maar bij Starbucks niet. #protip!
In deze tussentijd is het vooral veel wachten (op formulieren en andere mensen) en dingen regelen voor iets wat er nog niet is. Beide vragen een hoeveelheid geduld die ik acht jaar geleden niet had kunnen opbrengen. Tijdens mijn studententijd heb ik nooit een study abroad gedaan, en 70% van de drempel was de berg aan vooruit te plannen en administratie die dat soort avonturen van je vragen. Ik voel me deze dagen dus ook ontzettend onproductief, omdat de voorzichtige stappen die ik zet amper indruk achterlaten op het mulle zand. Pas als ik aankom op de bestemming (geen fata morgana) zal ik pas voelen hoe lang de weg was.
Tussentijd
Leven in de tussentijd is iets wat we allemaal tegen onze zin hebben moeten doen in de coronatijd. Het blijft een bizarre periode waarmee ik me nog steeds niet helemaal kan verhouden. Er mist voor mij ook een bredere maatschappelijke erkenning voor wat er nu eigenlijk gebeurd is. Zo hebben we amper ruimte voor rouw. Voor mij is dat een stuk van mijn twintiger jaren die ik met meer avontuur had willen beleven, wat natuurlijk ook een groot privilege is. Plus het besef hoe makkelijk we in de samenleving over een grote hoeveelheid doden heen stappen (en er gretig geld aan verdienen, hallo Sywert). Tegelijkertijd is het voor de aanzienlijke groep mensen die lijden aan long Covid nooit geëindigd.
Ik probeer dus ook regelmatig stil te staan, juist bij de tussentijd, net zoals ik de Covid-jaren niet wil verdringen. Er is vaak een tendens om het ongemak bij zaken uit de weg te gaan. Oke, het is knap hoe passief ik de vorige zin heb weten te formuleren. Wat ik eigenlijk wil zeggen: ik vind het moeilijk om in het pijnlijke en oncomfortabele moment te zijn. Zonder iets op te willen lossen, zonder te vluchten, zonder de controle over de situatie desnoods met geweld af te dwingen.
Nu moet ik daaraan toevoegen dat ik het nòg moeilijker vind om stil te staan bij een mooi moment. Een compliment of kwetsbare uiting van genegenheid, mijn eerste reactie is om terug te deinzen. Ik heb overal wel een maar voor of kan het bagatelliseren waarom het wel meevalt met hoe aardig of bijzonder iets is wat ik heb gedaan. Tegelijkertijd hou ik ook enorm van gezien worden en wil ik graag waardering voor mijn werk. Zoals Walt Whitman al zei: I am human, I contain multitudes. Of om Taylor Swift te quoten:
Plan New York
Ik schreef niet voor niets het volgende in mijn allereerste nieuwsbrief op 13 augustus 2024.
Ik hou niet van het stellen van een doel. Zodra het gaat over iets SMART maken krijg ik kippenvel. Ik hou van de omweg en heb een gevoelsmatige afkeer van een maakbaarheid die gepaard gaat met woorden zoals ‘resultaatgericht’ of ‘goalgetter’.
Ik plan hoogstens een jaar vooruit en zie wel waar het schip strandt. Ook ben ik een beetje bang dat ik mezelf en anderen teleurstel.
And I actually did it. En ook geheel tegen mijn eerste gevoel in heb ik dit gedeeld met de wereld. Enerzijds wil ik niet te veel er constant mee bezig zijn omdat ik bang ben dat mensen het een beetje zat zijn of dat het wat overdreven lijkt. Ik bedoel, het zijn maar 2 maanden en je bent niet de eerste of de laatste, zo gaat mijn interne monoloog.
Aan de andere kant ben ik dit project juist gestart om mezelf uit mijn comfort zone te trekken en hopelijk anderen te inspireren. Dus ja, ik heb er een ding van gemaakt en dit gaat onbeschaamd de aankomende maanden mijn persoonlijkheid zijn. Jullie zijn gewaarschuwd ;)
NYC update:
Studentenvisum. Ik zit in het proces van een studentenvisum aanvragen. Je moet hiervoor weer een nieuwe stapel papier aanleveren (dat je bent toegelaten, dat je geld hebt en dat je geen enge ziektes hebt etc.). Pray4me.
Registratie courses. Ik kan me pas aan melden voor vakken op het moment dat mijn vaccinatiebewijzen (voor kinderziekten zoals mazelen) geverifieerd zijn. Ik hoop dat als dit gereed is, de vakken die ik graag wil zoals Antropologie van Klimaatverandering niet al vol zitten.
Pre-order Essaybundel NYC. Al 8 pre-orders dus ik moet aan de bak! Veel dank hiervoor <3.
Tips:
Tv-serie Dwars door de Lage Landen is de beste slow television mogelijk. Je kan een 10 boeken lezen over de antropologie van de Nederlander of dit programma kijken waarin 3 Belgen wandelend Nederland doorkruisen en overal gesprekjes invallen. Geschiedenis, cultuur, erfgoed, aparte karakters - alles wordt aan elkaar gebreid door de immer vrolijke Arnout Hauben.
Laatste Xizir van het seizoen! Je weet wat ik denk, je moet gewoon gaan. 17 mei, thank me later :)