Na twee maanden in New York ben ik nog een tijdzone verder gereisd en bevond ik mij nu voor het eerst aan de westkust van Noord-Amerika voor de volgende familiereünie. De Canadese tak van de familie is recenter geëmigreerd dan de Amerikaanse. Van straten gevuld met de meest creatieve outfits naar een outdoor-mecca met overal praktische Patagonia- en Aritziakleding. Van de New York-attitude naar vriendelijke Canadezen die overal een praatje met je aanknopen. Van luchtvochtigheid en metrosauna’s waar de temperatuur oploopt tot 40 graden, naar frisse berglucht en aangename temperaturen. Toch zijn er ook overeenkomsten: beide steden kennen een enorme ongelijkheid, wat je terugziet op straat. Het meest krakkemikkige huis, dat zo in een Breaking Bad-set zou kunnen staan, wordt voor miljoenen verkocht. Veel mensen hebben drie banen en jongeren stellen hun toekomstdromen uit omdat die onbetaalbaar zijn. Beide landen hebben ook lange migratiegeschiedenissen, getekend door racisme, waarbij de inheemse bevolking gedwongen werd zich te assimileren. Maar daarover later meer!
Alles kits
In Google Maps sla ik van alles op: als ik in de krant over goede restaurants lees of vrienden iets aanraden, gaat het in mijn externe harde schijf (lees: overlord Google). Ik heb lijstjes voor antiek, mijn favoriete steden en een lijstje genaamd ‘Zwemmen’, met rivieren, zwembaden en badplaatsen waar ik over lees of hoor. Kortom, ik hou van zwemmen. Maar zoals met veel dingen, word ik verraden door mijn overactieve immuunsysteem (en de industriële vervuiling van het Nederlandse oppervlaktewater, maar laten we het luchtig houden). Ik ben allergisch voor chloor, dus ik zwem tegenwoordig helaas bijna nooit meer in zwembaden. Gelukkig woon ik naast de zee en pak ik tijdens vakanties altijd de kans om te zwemmen. Er is niets fijner dan te dobberen in het water en met je oren onder water los te komen van de vaste en rigide wereld.
En toen was het zover: mijn favoriete zwembad ooit. Kitsilano Pool. Het allerbeste en mooiste zwembad waar ik ooit in heb gezwommen. Eigenlijk zou het de hele zomer gesloten zijn voor intensieve reparaties aan de scheuren in het beton. Mijn tante en ik liepen erlangs en toen bleek, ondanks eerdere berichten, dat het toch nog open was voor de laatste weken van de zomer.
De dag erna legden we een handdoek op het warme asfalt en zwommen we in het langste zoutwaterzwembad (137 meter) van Noord-Amerika. Ik hoorde bijna engelen zingen. Het water had de perfecte temperatuur, mijn huid jeukte niet en het was niet eens heel druk. Kitsilano Pool, I love you, en we’ll meet again. Tips voor toevoegingen aan mijn ‘zwemmenlijst’ zijn trouwens zeer welkom!
Dirty Dancing Canon Event
Er zijn een aantal canon zomergebeurtenissen: zwemmen, een ijsje eten, gestoken worden door een mug en vastplakken aan een plastic stoel. Een van mijn favorieten is als Tarzan jezelf in een meer slingeren (geluid optioneel).
Mijn oom en tante en ik waren aan het wandelen in een bergdorpje boven Vancouver genaamd Whistler. We hadden een wandeling gekozen rondom een meertje genaamd Lost Lake. Er waren twee missies: het spotten van een tiny frog die aan het migreren waren over de paden én zwemmen in het meer. Er hing een touw een stukje verder en deze werd omringt door tienerjongens die bezig waren elkaar te overtreffen. Ik vroeg ze om advies en wist dat dit geen charmante exercitie zou worden. Bij de eerste poging moest ik een deel van een natte boomstam opklimmen om vanaf daar genoeg vaart te creëren zodat ik ver genoeg in het water zou belanden. Ik gleed weg van de boomstam met mijn zalmroze teva’s aan.
Oke, teva’s uit en nogmaals proberen om met blote voeten wat meer grip te krijgen op de scheven boomstam. Ik greep het touw en hield het stevig vast. Ik nam een sprong en… Was even vergeten dat ik mijn eigen gewicht moest dragen aan het touw. Mijn handen gleden weg en ik landde als een zoutzak aan het begin van het water. Proestend kwam ik boven met mijn laatste beetje waardigheid op de bodem van het meer. Alsnog, ik moest en zou dit volbrengen. De tweede poging dacht ik vanaf land te doen, met een klein aanloopje. Maar er hier miste de cruciale vaart en belandde ik weer op onelegante wijze in het ondiepe meerwater. Oke, implementeren van de les, aanpassen van de strategie. En ondertussen een grapje maken richting het publiek om te laten zien dat deze rare vrouw wel om zichzelf kan lachen.
De derde poging verliep weer via de boomstam. Evenwicht, evenwicht, het touw pakken. Niet wegglijden en met je hoofd tegen de boom knallen. Doemscenario’s parkeren en gaan. Even het gevoel te zweven. En de plons! Succes!
Tips:
Reality Serie: Ik ben niet zo van de realityshows, maar de populairste nieuwe serie The Secret Lives of Mormon Wives is zowel bijzonder educatief als vermakelijk. Mormonen, ofwel de Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen, vormen een christelijke beweging die in 1830 werd opgericht. Ze staan bekend om hun geschiedenis van polygamie, het verbod op koffie en alcohol, en vertegenwoordigen een groot deel van de bevolking van de staat Utah. Ze hebben een onderschatte invloed op de (online) cultuur in de Verenigde Staten en daarbuiten. Kun je emanciperen binnen een geloof waarvan de fundamenten bestaan uit rigide gendernormen? Dit conflict staat centraal bij de vrouwen in de serie, die de kostwinners zijn in hun gezin en proberen een balans te vinden tussen hun carrière en de cultuur waarin ze zijn opgegroeid. Prepare to be obsessed!
Artikel: Prachtig verhaal van Hizir Cengiz in de Correspondent en de dromen van zijn moeder. Ook is er op 18 oktober weer een nieuwe editie van Xizir met o.a. kunstenaar Theo Janssen. Heel veel zin hierin!
Boek: Bundellancering Dobberen van Sophia Blyden (met lange ij!) in Rotterdam. Vol met kikkers die geen prinsen worden en easteregg verwijzingen naar Taylor Swift.