#33 Een Onverwacht 2025

Mijn goede voornemens en wat ik niet had zien aankomen

Ik schrijf deze nieuwsbrief bij een haardvuur, omringd door vriendinnen die verdiept zijn in hun boeken. Ik ben bij een Lees-In, die ik nu heb omgedoopt tot een Write-In. We bevinden ons in de rare periode tussen kerst en oud en nieuw, waarin tijd en ruimte tijdelijk lijken losgeweekt. Het vuur knappert zacht, we zijn lichtelijk comateus van alle geconsumeerde suiker, en gesprekken over de feestdagen worden afgewisseld met stiltes.

Dan klinkt instrumentale kerstmuziek door de kamer, en er is voldoende kerkelijk geheugen aanwezig om de woorden te herinneren bij de zachte pianotonen.
‘Komt allen tezamen, jubelend van vreugde…’ zoeft door mijn hoofd.

Het einde van het jaar nodigt uit tot terugblikken. Je graaft in je eigen herinneringen: Was dat nou echt dit jaar? Mijn iPhone-fotoarchief blijkt de belangrijkste houvast om te begrijpen wat er allemaal heeft plaatsgevonden. De solo treinreis naar Wenen, het starten van mijn eigen onderneming, de voorbereiding en reis naar New York, de familiereünie in Canada en de nieuwe klus bij een windmolenbedrijf in Hoogezand. Je ziet mijn zusjes labradoodlepuppy uitgroeien tot een zwarte wervelwind.

Een ander subgenre in mijn fotoarchief is ogenschijnlijk willekeurig: een woordgrapje of iets opvallends dat ik op straat tegenkwam.

Een groot hoogtepunt dit jaar was zorgvuldig gepland en eindeloos voorbereid: de reis naar New York. De stad waar onvoorspelbaarheid de norm is en elke keer dat je een block loopt, talloze kleine verhalen ziet ontvouwen. Kijk, daar spelen muzikanten, daar loopt iemand met een te grote hond in een handtas, daar ruziën mensen om een parkeerplek, en daar serveert een straatverkoper verse tamales. Er was zoveel onverwacht, dat was de constant. Het gevolg was dat he me even kostte om weer geaard te zijn in Nederland.

Een voorzichtige conclusie: verrassingen kunnen soms lastig zijn en hebben geen positieve associatie, in ons maakbare kikkerlandje. We houden van het meetbare, het planbare en controleerbare.

Mijn voorzichtige conclusie? Verrassingen kunnen lastig zijn en hebben niet altijd een positieve associatie, zeker niet in ons hypergeorganiseerde polderlandje. We houden van het meetbare, het planbare en controleerbare.

Toch wil ik mijn eindejaarsreflectie wijden aan een kleine ode aan het onverwachte.

Een van de menselijke paradoxen: we overleven door risicomijdend te zijn, en ons brein vindt verandering lastig – getuige alle gestrande goede voornemens. Tegelijkertijd draait evolutie om het aanpassingsvermogen van de mens, en is verandering onvermijdelijk.

Nu mijn vraag aan jou: Hoe ga jij jezelf verrassen in het aankomende jaar?

De valkuil is om dit te zien als weer een to-do op die eindeloze lijst. De truc is om dit te trainen als een gevoelsspier. Je moet ruimte creëren waarin het onvoorspelbare plaats kan vinden. Ik kan je geen bezwering geven met gegarandeerd resultaat. Enkel het startpunt van een reis zonder bestemming.

Een begin kan zijn: Neem eens een andere bus, twijfel aan je perceptie, kijk omhoog, vergeef jezelf, of begin een gesprek bij de bushalte met een vreemde.

Ben je klaar voor het moment dat het onverwachte zich aandient? Dit is het punt waar enige commitment nodig is. Hier wordt het spannend en lonkt het voorspelbare met vaste scripts en omlijnde kaders.

Kun je dan loslaten, je laten meevoeren, je overgeven? Of laat je je overrompelen en verlammen? Klamp je je wanhopig vast aan je laatste houvast en strijd je jezelf kapot om een illusie van controle in stand te houden?

Ik wens je veel succes met het opzoeken van avontuur in het nieuwe jaar. Op een onverwacht 2025 en het grote leven!

Heel veel liefs van iemand die op de valreep van het jaar verliefd werd op iemand die Crocs draagt (enkel thuis, maar toch).

Je weet nooit wat het universum voor je in petto heeft.