Sinds afgelopen november heb ik een eigen apartement in Den Haag. Het gevolg is dat ik de afgelopen maanden een hoop heb nagedacht over hoe ik leef. Het is een absoluut privilege om iets te ontwerpen zonder dat je rekening hoeft te houden met andere mensen. Als iemand die opgroeide in een huis met 5 anderen zat je vrijwel altijd in elkaars ruimte. Toen er op mijn 16e verbouwd werd mocht ik zelf de inrichting van mijn 20m2 kamer bedenken. Het was de kans om een kinderdroom te realiseren. Namelijk een boekenkast die rijkt to het plafond (met trappetje!) en de hele muur inneemt. Een beauty waar ik nog steeds dromerig naar kan kijken.
Ik vrees dat de rest van de kamer minder aandacht kreeg waardoor ik een uitermate onhandige kleur koos en een bureau en kledingkast die amper te verplaatsen is. Gevolg: een lay-out die totaal niet werkt of goed aan te passen is naarmate mijn leven en kamergebruik veranderde.
Puber Rosanne - die vooral moordseries en Glee keek in plaats van de Grote Verbouwing en HGTV - zullen we maar vergeven. Gelukkig is er nu een kans om het opnieuw te doen en ken ik mijzelf ondertussen ook wat beter. Wat ik vooral nu anders aanpak is dat ik de manier waarop mijn brein werkt zo serieus mogelijk probeer te nemen. Het uitgangspunt voor mijn decor is niet hoe ik denk dat het eruit moet zien of waar andere mensen hun spullen plaatsen maar mijn eigen - bij tijd en wijlen ondoorgrondelijke - logica. Het huis moet mijn functioneren faciliteren, niet die van een ‘gemiddeld’ persoon, die bestaat uiteindelijk toch niet behalve in algoritmes en fantasieeën van keukenwinkels.
Een goed voorbeeld hiervan is de keuken. Mijn zwager is timmerman en hij gaat deze op maat maken. Ik besloot meteen om enkel onderbouw te doen want ik hou niet van bovenkastjes. Ook wil ik dat alles in 1 oogopslag zichtbaar is. Zo heb ik ook minimale dichte kasten in de woonruimtes, want dat trekt rommel aan als Ibiza derderangs BN’ers. Dat betekend dat de vriezer en koelkast gescheiden zijn en er niet megaveel opslagruimte is. Ook heb ik een belachelijk grote gootsteen op Marktplaats op de kop getikt. Wellicht niet verhoudingswise logisch maar ik heb nog niet echt een volledige badkamer en ik doe veel handwasjes. Ook ben ik voorbereid op het wassen van een teckel doggyspa-style (is dit delulu? possibly).
Door mijn eigennaardigheden serieus te nemen (de engelsen hebben het geweldige woord idiosyncratic hiervoor) is het proces een stuk leuker en leerzaam voor andere vlakken in je leven. Hoe leef je eigenlijk? Hoe kook je? Hoe werkt de wereld voor jou? Dit is een vraag die voor mij centraal staat niet alleen in het inrichten van mijn huis maar ook andere vlakken in mijn leven. Hoe wil je gebruik maken van technologie? Hoe werkt werken het beste voor je?
We zitten op veel punten vast in een gemiddelden systeem: het gemiddelde bepaald door een algoritme qua smaak en media, een gemiddeld gezondheidssysteem gericht op witte heteroseksuele mannen en een industrieel werk- en schoolsysteem. Dit werkt voor veel mensen een beetje en voor anderen totaal niet. Denk bijvoorbeeld aan AI die mensen van kleur niet eens registreert als mens. Het voelt wellicht egoistisch of navelstaarderig om jezelf zo centraal te stellen of uitgebreid te onderzoeken. Maar persoonlijk denk ik dat als je jezelf goed kent, je ook de verschillen met de ander beter kunt herkennen en accepteren. Juist die diversiteit moet de basis zijn in plaats van een opgelegd gemiddelde. Hoe meer we zelf kiezen voor onszelf in onze directe leefsfeer hoe minder we geneigd zijn om anderen af te straffen die (on)bewust afwijken van het systeem waarin we onszelf gevangen voelen.
Zo beginnen we met een keukenontwerp en eindigen we met een filosofisch pleidooi voor zelfkennis en diversiteit. Ik ga afsluiten met twee quotes van denker Audre Lorde die dit alles uiteraard veel beter onder woorden heeft gebracht.
As members of such an economy, we have all been programmed to respond to the human differences between us with fear and loathing and to handle that difference in one of three ways: ignore it, and if that is not possible, copy it if we think it is dominant, or destroy it if we think it is subordinate.
en uit de essaybundel Sister Outsider (aanrader!):
‘It is not our differences that divide us. It is our inability to recognize, accept, and celebrate those differences.’ - Audre Lorde
Ik ben heel benieuwd hoe jij je leven voor je eigen logica inricht - deel het vooral in de comments!
Tips:
Programma: Er is a.s. vrijdagavond weer een nieuwe editie van Xizir met een van mijn favoriete heldinnen van vroeger, jeugdjournaal presentatrice Milouska Meulens. Ook komt er een geluksprofessor en is er weer prachtige live muziek.
Feministische Bieb: Dit jaar zijn er 5 edities van de leesclub Feministische Bieb. De aanmeldlink komt deze week online maar je kunt alvast de datum - 28 februari - en het boek (Half Leven van Aya Sabi) noteren.
Podcast: Ook bezig met een beter keukenontwerp? Deze podcast op aanraden van mijn favo thuischef Sepideh heeft mij enorm geholpen.
Dank voor het lezen en tot volgende week!