Visuele weergave van mijn Barbiereview schrijfproces. Het is ondertussen verworden tot een essay/roze associatieve trip van meer dan 2000 woorden. Alleen al op basis hiervan kun je een ADHD diagnosis stellen. Punt wat ik wilde maken: de review gaat naar een kritische meelezer om er een rode draad uit te vissen en ik ga hem publiceren als los essay. In de tussentijd wil ik ingaan op een quote in de film waar ik al een aantal weken op kauw.
(spoilers volgen!)
Barbie is vernoemd naar de dochter Barbara van Barbie bedenker Ruth Handler en gelanceerd begin jaren ‘60. In die tijd was Barbie al revolutionair omdat ze niet een babypop was en haar eigen carriere, huis en spullen heeft. Ken kwam pas later nadat er vraag was naar een vriendje voor Barbie. Ruth heeft een rol in de film als geest die kantoor houdt op de 17e verdieping van het fallische Mattel hoofdkwartier. Ze is een oudere vrouw met een jaren ‘60 stijl mantelpakje, parels en een handtas. Ruth had grotere dromen voor haar dochter dan wat er in die tijd mogelijk was. Zo was Barbie astronaut lang voordat vrouwen de ruimte in mochten. Vrouwen werkten uiteraard maar konden in de VS pas in 1974 een eigen creditcard openen. Barbie vraagt zich af of ze nog een rol heeft in de 21e eeuw waarbij de pop niet meer geassocieerd wordt met emancipatie. Tegenwoordig staat Barbie eerder symbool voor onrealistisch schoonheidsideaal en consumentarisme.
Die onmogelijke standaarden in the Real World en hoe vrouwen en meisjes daarmee omgaan leidt tot de speech van Gloria (America Ferrera). Hier is al veel over gezegd en geschreven. Maar ik wil het even hebben over de andere quote van Barbie’s bedenker, Ruth, die als een soort wijsheid wordt gebracht. Dit gebeurt aan het einde van de film als Barbie overweegt om terug te keren naar de Real World als mens in plaats van pop. Het gaat om deze quote:
“We mothers stand still so our daughters can look back to see how far they've come.”
- Ruth Handler
In de film functioneert dit als een soort emotioneel moment waarbij de dochter de uitdagingen van haar moeder begrijpt. Ze ziet haar als een individu met eigen dromen. Gloria heeft pragmatische keuzes/offers gemaakt: ze heeft een saaie baan en kan alleen haar vrije tijd tekenen. De hele film is doorspekt met verwijzingen naar de relatie tussen moeders en dochters.
Waarom voel ik dan zoveel ongemak bij deze quote? Ik denk dat dit in vanwege een aantal impliciete boodschappen. Het verheerlijkt de zelfopoffering van moeders want zo komen de dochters zogenaamd verder. Waarom zou je als moeder stil moeten blijven staan? Staan vrouwen echt stil? Het voelt alsof je hiermee het moederschap en vrouwen tekort doet. Het wordt gepresenteerd als een keuze terwijl veel vrouwen gedwongen om hun carriere te pauzeren. Ook geef je als moeder hiermee weer een bepaald beeld aan je dochter door over hoe een vrouw zich moet gedragen, namelijk je moet je eigen dromen offeren voor je gezin. In veel gevallen zijn kinderen eerder geneigd te doen wat de ouders zelf doen in plaats van dat ze de officiële opvoedinstructies opvolgen. Dit blijkt ook uit onderzoek, als je gewend bent dat je moeder werkt, kijk je anders naar werkende vrouwen en verdien je zelfs meer.
Daarnaast impliceert de quote dat de ontwikkeling van vrouwenrechten (vanzelf) in een rechte lijn omhoog gaat. Voor elke generatie wordt het beter dan de volgende, jouw dochter heeft nog meer mogelijkheden dan jij. Dit is een hele optimistische kijk op de geschiedenis die niet gestaaft wordt in de realiteit. Juist recente ontwikkelingen tonen dat je eerder bevochte rechten weer kwijt kunt raken. Zie het opheffen van het federale recht op abortus (Roe v. Wade) en de hartverscheurende situatie van Afghaanse vrouwen onder de teruggekeerde Taliban. Niet om als een 4 mei reclame te klinken maar vrijheid is niet vanzelfsprekend. Zeker niet voor vrouwen. Vrijheid moet in elke generatie opnieuw bevochten worden. Er zijn genoeg mensen die de hoeveelheid macht die vrouwen nu hebben al totaal niet aankunnen. Ik hoop dat stilstand geen vereiste is in het moderne moederschap maar dat vrouwen naast hun kinderen staan.
Ik ben benieuwd wat jullie van deze uitspraak dachten? Zijn jullie anders gaan denken over jullie kindertijd of relatie met je moeder door deze film? Ik hoor het graag en dan houden jullie een essay van mij tegoed!
Amerika update:
Netwerk: Mensen die ik ken die in NY wonen of er lange tijd hebben gewoond een appje gestuurd om ze op de hoogte te stellen. Ik heb zo al een mogelijke lead voor housing in de zomer van ‘24. Ken jij mensen die ook van mijn plan moeten weten? Let me know!
Boekenclub: Vorige nieuwsbrief bevatte de verkeerde link dus hierbij nogmaals. Op 30 augustus organiseer ik de feministische boek boekenclub met het boek Citroeninkt van Maral Noshad Sharifi.
Gekeken: Red, White, Royal Blue tipt uiteraard niet aan het boek maar is alsnog een vermakelijke romcom (op Prime). Polo! Bad Puns! Worse Accents! Nice asses!
New York on film: De film Past Lives speelt zich grotendeels in New York (en Korea) af en de trailer ziet er goed!
Ik vind het leuker om die quote in zijn gehele context te analyseren. 'You don't need my permission. I can't control you any more than I could control my own daughter, I named you after her: Barbara. And I always hoped for you, like I hoped for her. We mothers stand still so our daughters can look back to see how far they've come.' Het voelt eerder als een moment van reflectie op hoe elke generatie blijft vechten en een beetje verder komt, in plaats van een moeder die haar hele leven op pauze moet zetten voor haar kinderen. Ruth Handler zelf heeft ook nooit stilgestaan omdat ze moeder was dus zo'n interpretatie vind ik meer passend bij haar karakter.